Wieler Toer Club De Hellen

Horst bleek gemakkelijk te bereiken. Snel ingeschreven en gauw van start. We wilden niet te lang in de kou staan. En van fietsen krijg je het, als je het goed doet tenminste, wel warm.

Meteen na de start bleek mijn kilometerteller niet te werken en ik stopte even. Toon vroeg nog wat er aan de hand was maar ik zei dat er niets ernstigs was. Alleen mijn kilometerteller werkte niet. Dus ik zei:"Rij maar gewoon door. Ik haal jullie wel in". Mijn voorwiel had ik verkeerd in de voorvork gestoken waardoor het zendertje in de spaken niet dicht genoeg langs de ontvanger kwam. Gauw het wiel even omgedraaid en in de achtervolging. Ik zag de groep in de verte nog langs een rotonde rijden. Maar een 500 meter verder, waar we links af moesten zag ik geen groep Hellenrijders meer. En ook geen enkele andere rijder. Ik dacht even dat ik verkeerd zat en reed weer terug. Gelukkig kwam ik weer een groep fietsers tegen. Dus ik zat toch goed. Snel weer in de achtervolging. Juist op het viaduct over een snelweg zag ik, van verre, een pijl naar links. Dus direct na het viaduct naar links. Na weer 1 tot 2 km vertrouwde ik het niet meer. Ik zag totaal geen fietsers en keerde weer op mijn schreden terug. Toen ik het viaduct weer naderde zag ik juist een zeer grote groep over het viaduct naar rechts gaan. De pijl bij het viaduct was geen pijl naar links maar naar rechts. De vorm van het pijltje was zodanig dat, op afstand, het lijkt dat de pijl de andere kant op wijst. Vele fietsers hadden daar last van. Zeker de fietsers die het niet zo scherp meer zien en een bril nodig hebben.

Opnieuw in de achtervolging. En met een snelheid van 35 tot over de 40 km vele rijders voorbij geschoten. Maar van de Hellenrijders geen spoor. Op een bepaald moment haalde ik een groep renners in die een lekker tempo reden van 34 - 37 km per uur. Het beste was om mij aansluiten bij deze groep. Met deze snelheid zou ik onze groep, met hun 30 km/uur, gemakkelijk inhalen. Opeens zag ik de Hellenrijders rijden. Ik sprong daarom uit de groep waarin ik reed en wilde hen nu erg snel bijhalen. Maar juist op het topje van de weg zag ik ineens een rivier (genaamd de Maas), tussen ons verschijnen. De pont was nog aan de overkant. Dan maar wachten en aan de overkant er weer flink tegenaan. Eenmaal weer aan het fietsen kwam ik weer in de groep terecht van dat lekkere tempo. Zij bleken uit Deurne bij Venlo te komen en reden "slechts" de route van 95 km. Maar ze waren wel vanuit Deurne komen fietsen. Dat was 2 keer 20 km extra. Ook werd gevraagd of Frans Lemans met ons mee reedt. Ik moest hem maar de groeten doen van ene "Adrie Klaassen". Hij bleek een collega van hem te zijn.

Na een aantal groepen gepasseerd te hebben, zag ik in de verte een groep die leek op de Hellenrijders. Weer in mijn eentje er naar toe met een snelheid van boven de 40. Na een paar kilometer bleek het om een geheel andere groep te gaan.

Ook reden we op dat moment met wind tegen waardoor het tempo op 37-38 bleef hangen. Ik diende blijkbaar als magneet want achter mij kwamen de renners uit "mijn" groepje" één voor één weer aansluiten. Ik kon weer aanpikken maar het kostte mij wel wat moeite na deze krachtinspanning. Terug in het groep kwam ik al snel weer in mijn ritme.Een kilometer verder hielden de Hellenrijders juist een plaspauze. Hendrik Dejonckheere zal wel de grootste animator daarvan zijn geweest. Ik bedankte het groepje nog snel en sloot mij weer aan bij de Hellenrijders. We hadden toen al 25 km afgelegd. Wim Steijart moest wel even opmerken dat ik er maar voor moest zorgen dat mijn spullen op tijd goed in orde waren. Maar ik vond het eigenlijk niet erg dat het zo gelopen was. Maar Wim had natuurlijk wel gelijk. Hij had ook Toon even apart genomen. Toon had mij nooit alleen moeten laten, vond hij. Maar ik had het zelf aangegeven dat ze door konden rijden.

Vanaf nu kon ik van de mooie omgeving genieten. Later bleek dat op het moment dat ik de groep zomaar ineens miste, zij zelf verkeerd waren gereden. Daarom dachten zij dat ik niet achter hen zat maar er juist voor. Ze waren dus uiterst verbaasd dat ik hen inhaalde.
Op de pont, waar zij als laatste opgereden waren, hadden ze nog de hoop dat ik vooraan zou staan. Ze riepen mijn naam en alle overige fietsers deden dat ook. Maar geen Piet.

Op het Duitse grondgebied was de omgeving zeer afwisselend. Maar ik verwachtte wel enkele heuveltjes want de 120 km, waar wij voor gekozen hadden, was een onderdeel van het "Klein Klimmersbrevet". Maar op wat eenvoudige hellinkjes na, was het een gemakkelijke route. De wegen waren vaak verkeersarm en liepen tussen de velden door. Na 60 km was een controlepost waar we koffie en vlaai konden nuttigen. Het was er loeidruk en wij werden een soort woonkamer in gedreven. Het was hier in ieder geval rustiger dan in de andere ruimte. Een oudere man zorgde voor de koffie maar het duurde Hendrik toch nog te lang. Zeker toen de nieuwe verse koffie weer naar anderen toeging. Maar dankzij Hendrik werden we toch voorzien. Een stuk vlaai zat er echter niet in voor ons. Wel voor onze leden in die andere ruimte. Ik wilde juist mijn koffie lekker opdrinken toen Hendrik ons mededeelde dat we weer gingen vertrekken. Gelukkig had ik een loden pijp waardoor de gloeiend hete koffie in no time was genuttigd.

Het weer was aan de koude kant waar we ons wel op hadden gekleed. Maar na zo´n pauze voelt het steeds weer kil en onbehaaglijk aan. Een paar km verder ben je echter weer op temperatuur. Een zonnetje hebben we niet gezien hoewel we soms een lichtere plek tussen de wolken door zagen verschijnen. Maar die verdween weer even snel. Regen hebben we niet echt gehad.

Nadat we weer gefinished waren bleef een gedeelte van de groep nog wat drinken en de rest reed snel naar huis. Wij (Marius, Linda en ik) waren de laatsten die "vertrokken". Alles op en in de auto gestopt en vertrekken. Nou niet dus. Mijn rechterachterwiel blokkeerde bij het achteruit rijden. De ANWB gebeld en 1:20 uur later werden we geholpen door een man uit Venlo die ook fietser bleek te zijn. Hij kende de Dolomieten op zijn duimpje. Dus gesprekstof genoeg. Fietsen in de omgeving van Venlo betekende voor hem vooral de Maas over en Duitsland in. Aan de andere kant is de omgeving niet zo interresant.

Een ruim uurtje later zijn we weer in Goirle/Tilburg en denken we terug aan een heerlijke ontspannen rit. Ik in ieder geval wel.