|
Donderdag, 13 juli 2002
1.576 km in meer dan 35 graden Celsius
 
Waarom fietsen?
Omdat ik sinds 22 oktober 2000 niet meer mag hardlopen ben ik, nood-gedwongen, gaan fietsen in maart 2001. Al snel had ik mij aangesloten bij de WTC De Hellen. Toen reed ik elke woensdag en zondag met de groep mee. We reden dan 70 tot 100 km per keer. Ik vond fietsen echt nog niet zo leuk als hardlopen. Maar het ging mij goed af en ik voelde mij er erg goed bij.
In juni 2001 begon ik, na eerst een paar te hebben geprobeerd, om elke dag naar mijn werk in Eindhoven te fietsen. Dat is bijna 35 km heen en ook weer bijna 35 km terug. Dat beviel mij wel maar het was nu mooi weer. Maar in de winter zou dat anders zijn. Daarom kreeg ik voor mijn vijftigste verjaardag op 20 augustus 2001 een trekkingsfiets. Een echte Koga Miyata, type GlobeTraveller. Vanaf 22 augustus 2001 fiets ik dus elke dag met deze nieuwe fiets. Na enige tijd wilde ik met deze trainingsarbeid iets meer mee doen. Dus een meerdaagse tocht was het plan. Omdat ik vrienden heb wonen in Vrtojba in Slovenië was het doel van de reis snel gevonden.
Eten en drinken (en het weer)
 Op donderdag, 13 juni 2002, ben ik vertrokken. Het weer was toen nog niet zo goed. Donkere wolken en motregen. Maar dat veranderde al snel. De tweede dag kwam de zon voor het eerst kijken. Na 4 dagen werd het wel heel erg heet. 35-40 graden Celsius in de schaduw. Pas op de laatste dag van mijn 12 daagse tocht, verschenen wat wolkjes. Wel dreigde er steeds een onweer los te barsten in de avonden van dagen 7 tot en met 12. Maar het bleef daar steeds bij. Dus het was, voor het fietsen, wel erg warm. Daarom moest ik veel drinken wel 8 tot 10 liter per dag. Meestal was dat water (3 tot 5 liter) en Apfelsaftschörl (2 tot 3 liter). Ook dronk ik koffie (meestal cappuccino).  Bij aankomst op de camping dronk ik meestal wel een aantal halve liters bier. Die Warsteiner is ook niet te versmaden.
's Morgens bezocht ik meestal een Bäckerei mit Kaffee. Daar kon je lekkere verse broodjes kopen en koffie drinken. Een zeer goed ontbijt. Verder nam ik, behalve de eerste dagen, op de middag een portie spaghetti promodorro tot mij voor de aanvulling van de nodige koolhydraten.
's Avonds at ik meestal een warme maaltijd met een lekker koel biertje erbij.
Lichamelijke ongemakken
Het fietsen is goed verlopen met toch nog enkele ongemakken zoals een wond op mijn rechterbil en open wonden op mijn hielen vanaf de Grossglöckner vanwege het lopen (hierover meer in het vervolg van het verslag).
De irritatie op mijn bil openbaarde zich al op de tweede dag. Een simpel naadje van mijn ondergoed van Craft zat tussen mijn bil en het zadel. Doordat ik reeds vele kilometers had gereden was dat gaan irriteren en het was 's avonds een heel klein wondje. Dat wondje zou toch nog een grote wond worden. Deze ongemakken heb ik met "second skin" behandeld. Eerst nog niet van het merk Compeed. Maar dat is wel de beste. Hierdoor heb ik de tocht helemaal, ondanks toch wel veel pijn, kunnen uit rijden. Anders had ik zeker moeten stoppen.
De tocht
De eerste dag reed ik meer dan 200 kilometer omdat men mij verschillende keren verkeerd had gestuurd onder Mönchen-Gladbach. Ik had een kaart van 1:200.000 bij mij maar voor dit gebied is het verstandig om een andere schaal te nemen, b.v. 1:100.000. Maar ondanks de motregen en het verkeerd sturen werd ik niet van mijn plan afgebracht om mijn einddoel voor die dag (Stürzelberg, onder Neuss aan de Rhein) te bereiken.
Vanaf de tweede dag tot en met de zevende dag volgde ik de LIMES-route met een klein uitstapje bij Koblenz naar Brodenbach. Mijn ouders waren op vakantie in Brodenbach en daarom wilde ik hen toch even bezoeken. Daarna een doorsteek (met een pittige klim bij Brodenbach) gemaakt en via Boppard weer op de LIMES-route terecht gekomen. De LIMES-route is een route die start in Katwijk in Nederland en daarna de Rijn volgt. In Duitsland wordt de Rhein gevolgd. Daarna volgen we de Main, Tauber en Altmuhl. Hierna komen we via het Main-Donau-kanaal bij de Donau met als einddoel Regensburg. Dit is deel 1 van de LIMES-route. Deze route kun je verder volgen naar Hongarije langs de Donau. Dat is deel 2. Men is bezig om ook deel 3 te schrijven. Dan gaat de route verder naar de Zwarte Zee terwijl de Donau gevolgd wordt.
De LIMES-route is een zeer mooie route die meestal gefietst wordt over fietspaden of rustige wegen. De fietspaden bestaan meestal uit fijn gravel maar deze wegen zijn wel erg vlak. Dus zeer goed fietsbaar. Doordat de loop van rivieren gevolgd wordt legt men wel meer kilometers af dan als men de drukkere wegen volgt.
De LIMES-route volgt de noordgrens van het oude Romeinse rijk. Hierdoor ziet men op deze route vele overblijfselen van de Romeinen terug. Omdat ik vooral fietste om veel kilometers te maken, had ik voor deze zaken echter weinig oog.
De achtste dag werd een dag waarbij ik vooral reed op autowegen. Dat is inderdaad minder leuk maar ik wilde wel snel naar het zuiden fietsen. Het is dan wel uitkijken geblazen. De negende dag zou hetzelfde zijn. In ieder geval het eerste deel van de dag. Maar gelukkig vond ik een alternatieve weg en die was een stuk rustiger en mooier dan de dag ervoor. Na de Chiemsee volgde ik weer de drukkere wegen in Oostenrijk maar die waren duidelijk rustiger dan in Duitsland. Ook vind ik het hier leuker om te rijden. Overal zag ik bergen. Dat is wel zo mooi. Op deze dag volgde ik de route Soyen, Wasserburg, Prien a/d Chiemsee, Reit im Winkl, Sankt Johann, Fieberbrunnen, Saalfelden naar Zell am See. Het ging ook erg goed deze dag. Vooral naar Saalfelden reed ik in een zeer hoog tempo. Ook het laatste stuk naar Zell am See was snel afgelegd. Maar toen was het weer ook anders. Ik zag bliksem en hoorde donder maar dat ging steeds verder weg. Dus ik had er geen last van. Wel reed ik dus niet meer in de zon wat ook erg prettig is.
De tiende dag zou ik de Grossglöckner-route rijden. Dat betekende veel klimmen. Wel 23 kilometer lang met gemiddeld 9 tot 10 %. Maar doordat ik reeds 9 dagen had gefietst en dat de afvalstoffen nog niet uit mijn benen waren verdwenen (ik kreeg de avond ervoor nog kramp wat een teken is dat het met mijn benen niet goed zat) is het met die klim helemaal fout gegaan.
|
|
 Op de steile stukken kon ik het 100 meter volhouden en dan liepen mijn benen ineens helemaal vol en kon ik geen trap meer doen. Ik moest lopen wat nog veel zwaarder is dan fietsen. Maar als je benen de trappers niet rond krijgen houdt dat ook op. Dus dat werd in totaal 19 kilometer lopen. Dat veroorzaakte weer blaren op mijn hielen met een doorsnede van ongeveer 3 cm. Dus dat zorgde wel voor een deceptie. Wel had ik op een paar stukjes nog wel gefietst maar als het weer te steil werd liepen mijn benen weer meteen vol. Dit was toch wel de grootste en enige teleurstelling van mijn fietstocht.Nu was ik toch wel bang geworden van bergen. Het zelfvertrouwen was eigenlijk totaal weg.
 Dat moest ik langzaam weer terug zien te krijgen. En dit terwijl ik nu wel wist wat de eigenlijke oorzaak was van deze deceptie. Op deze twee laatste dagen zou ik nog drie of vier klimmen krijgen die een beetje meetellen. Op de elfde dag zouden dat zijn de Iselsberg bij Winklern , de Kreuzberg (stukken met een stijgingspercentage van 14 tot 17 %) bij Greiffenburg richting Weissensee naar Hermagor en een korte klim voor Achomitz bij het drielandenpunt (Italië, Oostenrijk en Slovenië). Op de twaalfde dag de Predil-pass waar ik 550 - 600 klimmeters moest overwinnen.
Ik heb alleen bij de Kreuzberg op de steilste stukken moeten lopen.
Maar de rest heb ik gefietst. Mijn zelfvertrouwen was weer wat gegroeid maar de Grossglöckner blijft toch wel een teleurstelling.
Deze laatste dagen waren goed gegaan. Ik was zeer tevreden. De aankomst in Slovenië was ook erg leuk. Miro, waar ik naar toe zou rijden, was me tegemoet gereden en 35 kilometer voor Vrtojba ontmoette ik hem.
 Toen we aankwamen op mijn einddoel Vrtojba kreeg ik van Miro een grote medaille met een inscriptie: "Cycling marathon Goirle - Vrtojba Junij 2002". Dat was een mooi aandenken van mijn tocht.
Ik ben een dag of 5 in Slovenië gebleven. Daar heb ik lekker uitgerust. Ook zijn mijn wonden enigszins hersteld. Daarna zijn we met een groep naar Corvarra gegaan om daar de Maratona dles Dolomites te rijden. Dit was voor mij het toetje van mijn tocht. Miro en ik hadden afgesproken dat we de korte ronde zouden rijden van 57,3 km met toch nog 1.750 klimmeters. Het was immers een kennismaking voor ons. Dat ging mij na een zeer (te) rustig begin op de Passo Campolongo goed af. De laatste cols, Passo Sella en de Passo Gardena, en ook de laatste kilometers van de Passo Pordoi ging ik steeds harder rijden en passeerde ik heel veel deelnemers. Wel een stuk of 500, die niet allemaal de korte ronde reden. Maar dit gaf mij wel een erg goed gevoel. Zeker omdat het zo gemakkelijk ging in het goede ritme te blijven. Ik was hier zeer tevreden over.
De dag erna moest ik nog met de fiets van Corvarra naar Bolzano fietsen. Dat ging ook over de Passo Gardena en dan de moeilijke kant. Deze heb ik redelijk snel afgelegd met volle bepakking. Daar was ik wel zeer tevreden over. Vanuit Bolzano ben ik met de trein naar Den Bosch gereden. Daarna nog de laatste etappe van Den Bosch naar Goirle gefietst.
En aangekomen zoals ik ben vertrokken: met regen.
Wat vind ik er achteraf van?
Mijn teleurstelling van de negende dag is op dit moment duidelijk verminderd maar nog niet verdwenen. Ik weet waar het aan heeft gelegen. Ook de manier waarop ik de korte ronde van de Maratona dles Dolomitis met daarin 4 Cols, die ook tijdens de Giro van dit jaar zijn aangedaan (maar dan in de omgekeerde richting), heeft mij de overtuiging gegeven dat ik de Grossglöckner gewoon aankan. Maar dan moet ik wel gewoon van te voren goed uitgerust zijn. Daarom was de Maratona dles Dolomites (hoewel ik de kortste afstand 57,3 km heb gereden) voor mij heel belangrijk. Ik doe de Maratona dles Dolomiti nogmaals maar dan helemaal (147 km).
Ontmoetingen
Wat deze tocht ook zo onvergetelijk maakt is telkens die langere en kortere ontmoetingen.
Zo ontmoette ik een echtpaar dat ook de LIMES-route aan het rijden was. Zij reden ook deel 2 tot in Budapest. Tevens gingen zij daar naar een bruiloft. Met hen heb ik twee dagen op dezelfde camping gestaan en ben 's avonds met hen gaan eten.
Ook ontmoette ik Martin die een wereldreiziger bleek te zijn. Hij heeft in China gewoond en gewerkt. Dat deed hij ook in Cuba, Cambodja, Thailand, enz. Telkens woonde hij daar dan voor een periode van een jaar of zo. Hij heeft weinig bezittingen en foto's maakt hij niet. Het zit allemaal in zijn hoofd. Wanneer hij weer geld genoeg verdiend heeft kan het zijn dat hij dan weer naar een land gaat om er te wonen en te werken. Hij gaat dan met de fiets of te voet. Zijn visie is dat degene die weinig bezit het meest vrij is in zijn handelen. Hij vindt dat hij elk moment kan beslissen dat hij weg kan gaan naar een ander land. Heb je veel bezittingen, huis,relatie, enz. dan heb je die vrijheid niet.
Verder ontmoette ik Gabi die op haar manier vakantie vierde. Zij reed in een zeer grote cirkel om haar woonadres heen. Zij wilde 6 weken gaan fietsen. Zij had geen reisdoel. Alleen maar rustig fietsen. Is het te warm dan gaat ze zwemmen en fietst ze gewoon minder. Als ze er geen zin meer in heeft dan kan ze ook snel naar huis fietsen.
Verder ontmoette ik vele andere fietsers en kampeerders waar ik korte gesprekken mee had.
Deze ontmoetingen maken alles mooier.
Hoe nu verder?
Maar ik ben nu weer in gedachten bezig met wat ik de volgende jaren zou kunnen gaan doen. Ik heb het fietsvirus nu wel goed te pakken.
Maar ik wil het dan wel anders gaan doen. Was deze tocht een combinatie van een prestatietocht en toch ook van genieten, de volgende zal de prestatie verder op de achtergrond komen te staan. Het gemiddeld aantal km's zal dan wel drastisch naar beneden gaan. Zo'n 100 km is een leuke maximum grens.
Nog wat feiten
Goirle - Vrtojba : Donderdag,13 juni 2002 tot en met Maandag 24 juni 2002
Fietstocht in Slovenië van 51 km : Woensdag 26 juni 2002
Autotocht Vrtojba - Colfusco (Italië) : Zaterdag 29 juli 2002
Maratona dles Dolomites (57,3 km) : Zondag 30 juni 2002
Colfusco - Bolzano (70 km) : Maandag 1 juli 2002
Treinreis Bolzano - Den Bosch : 1 juli 2002 / 2 juli 2002
Den Bosch - Goirle (29 km) : Dinsdag 2 juli 2002
Gefietst door Nederland, België (stukje bij Hamont), Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Italië, Slovenië, Italië en als laatste weer in Nederland.
Totaal aantal gefietste kilometers : 1.801 km
Gefietste kilometers Goirle - Vrtojba : 1574,06 km
Netto fietstijd Goirle - Vrtojba : 81:25:55 uur
Gemiddelde snelheid Goirle - Vrtojba : 19,33 km/uur
Gemiddeld aantal km per dag Goirle - Vrtojba: 131,17 km
Maximum snelheid 64 km/uur (natuurlijk tijdens een afdaling op een lange rechte weg zonder haarspeldbochten)
Thuiskomst op 2 juli 2002 13:03 uur
|
