Wieler Toer Club De Hellen

Inlogformulier

Eendaagsen

Door: Gerrit van Heeswijk
Foto's: Rinus Spijker 
Zaterdag, 29 augustus 2009
 
Eenzaam maar niet alleen

Diekirch-Valkenswaard 2009_2Onder deze titel verscheen jaren geleden een boek over het leven van oud-koningin Wilhelmina. Aan deze titel moest ik denken toen ik moederziel alleen over de Ardense wegen reed in een poging de fietstocht Diekirch-Valkenswaard tot een goed einde te brengen.
Om de tocht tot een goed einde te kunnen brengen zouden we (volgens de organisatoren ) twee nieuwe banden onder ons stalen ros moeten monteren. Omdat dit bij de tweedaagse ook al gevraagd was gaat men toch lichtelijk denken dat onze organisatoren zeer goede betrekkingen hebben met een bekende bandenfabrikant. In ieder geval heb ik het niet gedaan en gelijk alle anderen reed ook ik niet lek.
Onder een goed gesternte (het was net licht geworden tijdens de rit van Vianden naar Diekirch) waren we vertrokken en na een lange afdaling in de richting van het Duitse Dasbourg verloor ik het zicht op de groep. “Geen nood ik zie ze straks wel weer”, dacht ik. Na geruime tijd kreeg ik gelijk en zag ze langs de kant van de weg staan vanwege een plasstop. “Ik fiets alvast door”, zei ik nog, denkend dat niet iedereen daar stond. Zo gebeurde het dat ik even later ingehaald werd door Hendrik (die mij echter niet zag) en eenzaam op de stempelplaats aankwam.
Even later de rest ook, maar doordat ik toen gebruik ging maken van het toilet (en da’s hartstikke onhandig met die broeken met bovenstuk) was de groep alweer vertrokken. Nou denk ik, dan ga ik lekker met Toon en Rinus en Maaike mee. Maar mijn tempo lag op dat moment toch wat hoger dus Toon gaf mij de vrijheid om in mijn eigen tempo verder te gaan.
Lekker van bus naar bus fietsend bereikte ik de Botrange en de Baraque Michel en dus ook de heerlijke afdaling die daar op volgt (waarom zitten er niet meer van dat soort kilometers in die tocht?). Op die momenten ben je eenzaam (geen clubleden om je heen) maar niet alleen (een internationaal gezelschap was en heerlijk clubje om achter te hangen, maar toen een van hen zei dat het mijn tijd was om even kop te trekken was ik ze in no time kwijt: ze volgden niet. In een volgend busje ging het toen verder.

 

Op die momenten kun je denken wat er zoal al gepasseerd was:

  • de wegverraaier die al kakelend zei dat we die en die weg in moesten gaan om Diekirch te bereiken. (zij lette niet op de wegomleggingen in Luxemburg);
  • de woorden van Maarten dat als wij aankwamen in Valkenswaard het misschien wel druk zou zijn maar dat men bij zijn aankomst de zaak nog aan het opbouwen zou zijn;
  • de poging van enkelen om zonder afstempelen een zeer goede tijd neer te zetten maar door de forse tegenwind van de gehele dag bedrogen uitkwamen;
  • het ongeluk wat een begeleidend motorrijder overkwam toen een auto in een buitenbocht een groep ging inhalen en hij van de tegenovergestelde richting aan kwam rijden;
  • en zaken die ik niet meekreeg maar in de andere stukken beschreven zullen zijn en/of worden.

Diekirch-Valkenswaard 2009_1Zo ging ik verder gedurende de volgende etappes, steeds aankomend bij de stempelplaatsen waar onze onvolprezen cateringmedewerkers/sters op ons stonden te wachten en waar ik weer kon wachten op de groep. Weer vertrokken we gezamenlijk maar even later zaten Maaike en ik toch in een iets harder fietsend groepje wat we lekker konden volgen. Helaas moest Maaike even daarna afhaken, maakte geen misbaar en liet mij doorgaan in dat tempo. Voor ik het in de gaten had waren er alweer heel wat kilometers weg onder mij doorgegaan. Daardoor kwam ik weer als eerste van het laatste groepje aan. In het laatste gedeelte besloot ik toch echt bij ze te blijven nadat Rinus mij overtuigd had dat het voor hem zwaar begon te worden om Toon uit de wind te houden. Omdat we gezamenlijk aan wilden komen sloten we ons aan bij een goede bus die ons, en enkele anderen, door de laatste kilometers leidde. Zo gebeurde het dat we om ca 19 uur aankwamen op de markt in Valkenswaard wat voor Toon een verbetering van anderhalf uur betekende! Waren alle fietsers die in de afgelopen jaren met hem finishten nooit meer bij deze tocht gezien, deze uitslag geeft hoop voor de toekomst. Rest mij om een zeer groot woord van dank uit te spreken aan Rianda, Carla, Dymph, Ad en Frank die ons gedurende de tocht en vooral op de pauzeplaatsen verzorgden. Ook dank aan John en Toon voor de organisatie.

up