Eendaagsen
|
Door: Marius de Vries
Zaterdag, 3 april 2010
Van Brugge naar Wenduine zat ik in een mooie, grote groep, ergens in de buik van het peloton. Van daar tot Oostende zagen we af en toe de zee, daarna ging het landinwaarts naar Torhout, de eerste controlepost. Na zo’n 60 km even bijtanken. Er was sportdrank in overvloed, er lagen mueslirepen, stroopwafels, Luikse wafels en fruit. Iedereen kon nemen wat hij wilde. Nu begon de Ronde écht. Het begon flink te regenen en te waaien en ik kwam in het heuvelachtige terrein. Ik ging op zoek naar een groep die mijn tempo reed, ik reed immers alleen. Ik heb 20 km solo gereden. Toen haalde een mooi groepje mij in, even 100 meter aangezet en ik had de aansluiting. Daar heb ik lekker in kunnen zitten tot de tweede controlepost, na 120 km: wat gegeten en gedronken en de bidons gevuld. Na vijf km kwam de eerste kasseienstrook, met de handjes op het stuur, op de grote plaat (het was nog vlak) er lekker overheen gejakkerd. Daarna volgde de eerste beklimming, Den Ast, die liep lekker geleidelijk en was geasfalteerd, maar ik heb ook nog wat kasseienstroken verteerd. In Oudenaarde lag na 150 km de derde controlepost. Ik had mijn huiswerk gelukkig goed gedaan. Zes beklimmingen met de nodige kasseienstroken lagen na km 160 voor me klaar. Maar eerst nog even de Kluisberg, die ging nog lekker ook. Het regenen was gestopt, maar de kasseienstroken waren inmiddels spekglad en de Knokteberg, Oude Kwaremont, Paterberg en Koppenberg waren vuile beklimmingen. Kletsnatte kinderkopjes met een modderlaag. Ik had een te groot binnenblad, want ik kreeg hem niet rond. Ben op deze beklimmingen afgestapt. Op naar de Steenbeekdries en de Taaienberg waar ik over mijn stuur hing, maar wel ben boven gekomen. Bij de vierde controlepost heb ik flink gegeten en gedronken en mijn bidons weer gevuld. |
De regen viel inmiddels weer met bakken uit de lucht en de temperatuur was gedaald naar zes graden.De vlagerige wind maakte de gevoelstemperatuur nóg lager. Dat maakt de Ronde van Vlaanderen tot de Ronde van Vlaanderen, dat wel natuurlijk. De Eikenberg diende zich aan, evenals de Molenberg. Tussendoor was ik inmiddels over flink wat kasseienstroken gefietst. Op een gegeven moment weet je niet meer hoe je op die fiets zit omdat je door die kasseien helemaal door elkaar geschud wordt. De Leberg lag klaar, met nóg eens twee km aan kasseien. Deze liggen er zelfs voor Belgische begrippen slecht bij, met echt heel ruime gaten waar je wielen iedere keer induiken. De laatste controlepost van de dag diende zich aan, mogelijk gemaakt door Red Bull en dat begrijp ik heel goed. Voor de renners die net als ik vanaf Brugge op de fiets zitten en er flink doorheen zitten, is Red Bull een geschenk uit de hemel. Ik heb er drie naar binnen gewerkt. Vanaf de Bosberg ging het geleidelijk berg/heuvel af en kon ik wat herstellen en wat bijtrappen. In Meerbeke lag de officiële finish maar mijn ouders en broer, die later over zou komen uit Leuven, waren in Ninove op mij aan het wachten. Ik was écht helemaal uitgewoond, net als Kenny van Hummel. Ik heb er 10 uur en 25 min overgedaan. Voor degenen die dat leuk vinden, je kunt me zien op Youtube. |
|
 |
||