Wieler Toer Club De Hellen

Inlogformulier

Eendaagsen

Door: Marcel van Gorp

Zaterdag, 13 april 2013
Raymond Jansink, Dieter de Jonckheere, Jan van Nunen en Marcel van Gorp hebben de rit Slenaken – Stavelot – Slenaken voorgereden. Raymond was chauffeur en heeft ons heel luxe aan huis opgehaald. Onderweg naar Limburg zagen we alleen maar auto’s met racefietsen, allemaal op weg naar de Amstel Gold Race die die dag ook plaatsvond (15.000 deelnemers). Wij hebben er trouwens geen hinder van ondervonden, omdat onze rit richting de Voerstreek en vervolgens de Ardennen in ging.

We parkeren de auto bij café het Bruske in Slenaken. Een café met een heel groot parkeerterrein met een terras ernaast, ideaal voor de club dus. Na vijf maanden kou is de temperatuur een verademing. Dieter zit zelfs met korte broek op de fiets. Een keuze waar hij later misschien wel een beetje spijt van had, want bovenop de Baraque Michel lag nog volop sneeuw en was het echt koud.

Rond 8.45 uur fietsen we weg en de benen losfietsen was er niet bij, want na één km kregen we de eerste kuitenbijter al te verwerken. Een pukkel van ongeveer 15% waarvan er nog vele zouden volgen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: deze rit is loodzwaar en vereist een bijzonder goede conditie! Wij waren unaniem in ons oordeel dat deze rit vijf sterren krijgt. Dit is de zwaarste rit op de tourkalender. Qua klimmen is het zeker zwaarder dan Mendig – Budel. Er is bij deze rit de eerste 130 km geen meter vlak. De totale lengte bedraagt 157 km. Mendig – Budel heeft ongeveer 2400 hoogtemeters en Slenaken – Stavelot – Slenaken heeft bijna 2800 hoogtemeters.

Na veertig km komen we bij een benzinepomp met een winkeltje waar Jan en Marcel nog gauw een paar flessen Spa water inslaan om de bidons te vullen. Dat was nodig, want door de zwaarte van het parcours zweet je veel, ondanks dat het maar een graad of tien was op dat moment. De pauze is pas na 85 km, dus dat ga je met twee bidons niet redden. Doe je dat toch, dan is dat solliciteren naar kramp.

Marcel had op het eind van de rit vijf bidons van 0,7 liter leeg. Als de rit in mei weer plaatsvindt en het nog warmer wordt, zal de vochtbehoefte nog groter worden.

Na de pauze gaat de rit richting Spa en van daaruit richting Coo.

 

Thier de CooBij Coo aangekomen pakken we eerst nog de kuitenbijters Thier de Coo en de Stockeu.

 

  De Stockeu kennen we nog van de Ardennenrit van vorig jaar, maar toen gingen we bij het Eddy Merckx-monument linksaf, terwijl je daar pas op de helft van de Stockeu bent. Wij pakten hem nu helemaal. 

 Sur le Stockeu

Daarna volgde de beloning: koffie en taart bij een café met een bakkerij waar de stukken taart wel heel groot zijn.

Na de pauze fietsen we richting Malmedy en vervolgens richting Eupen om eerst de Baraque Michel te beklimmen. Dat blijft een mooie beklimming met prachtige vergezichten en een lekker lopende, lange afdaling richting Eupen. Het laatste stuk gaat via de Planck.

gorp marcel vanBij de auto aangekomen hebben we ons eerst even omgekleed, vervolgens zijn we samen nog wat gaan drinken en hebben we de dag doorgenomen. We waren allemaal moe en eensgezind in onze conclusie dat voor deze rit een zeer goede conditie vereist is. Wij hebben de rit op internet gevonden en moeten zeggen dat degene die hem in elkaar heeft gezet heel veel terreinkennis had, want hij heeft elke moeilijke puist in de ronde opgenomen. Vier sterren is te weinig eer voor deze rit. Dus degene die graag wil afzien moet elf mei vrijhouden, want dan rijden we Slenaken – Stavelot – Slenaken. Een gewaarschuwd mens telt voor twee!

  

 

up